-
1 łuk
m (G łuku) 1. (broń) bow- strzelać z łuku (do kogoś/czegoś) to shoot with a bow and arrow (at sb/sth)- napiąć łuk to draw a bow2. (kształt) arc; (zakręt) curve- łuk tęczy a rainbow, a rainbow arch- delikatne łuki jej brwi książk. the delicate arches of her eyebrows- na łuku drogi on the curve of the road- wygiąć grzbiet w łuk to arch one’s/its back- droga biegnie łukiem a. zatacza łuk the road curves- droga odchodzi łukiem w prawo/lewo the road swings to the right/left- droga omija łukiem centrum miasteczka the road skirts around a. bypasses the town centre- zatoczyć łuk ręką to make a sweeping gesture- samochód zatoczył szeroki łuk the car made a gentle curve3. Archit. arch- strzeliste łuki gotyckich katedr the soaring arches of gothic cathedrals4. Mat. arc 5. Anat. arch- łuk kostny a bony arch- łuk brwiowy a superciliary arch- kontuzja łuku brwiowego Sport a cut over the eye- łuk jarzmowy zygoma6. Muz. slur 7. Sport arc of the turn- □ łuk elektryczny Elektr. arc- łuk nocny Astron. nocturnal arc- łuk triumfalny Archit. triumphal arch■ omijać kogoś/coś szerokim łukiem (trzymać się z daleka) to give sb/sth a wide berth* * ** * *mi1. (= krzywizna) curve, arc, arch; łuk brwiowy eyebrow ridge; łuk elektryczny el. electric arc; zatoczyć łuk curve; obejść łukiem circumvent, bypass, go around; wygiąć się w łuk arch, bow.4. mat. arc.5. muz. tie, ligature.6. narty turn.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > łuk
См. также в других словарях:
łuk — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. u {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} rodzaj broni wyrzucającej strzały, zbudowanej z wyginającego się pręta i przymocowanej do obu jego końców naprężonej cięciwy; obecnie używany… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pachołek — m III, D. pachołekłka, N. pachołekkiem; lm M. pachołekłki 1. «słupek ostrzegawczo ochronny ustawiany mniej więcej co 1m po zewnętrznej stronie łuku zakrętu drogi, malowany, zaopatrzony często w szkła odblaskowe» 2. żegl. «słupek na pokładzie… … Słownik języka polskiego
wiraż — m II, D. u; lm M. e, D. y a. ów 1. «zakręt drogi (szosy, toru wyścigowego, bieżni itp.) w kształcie łuku» Ostry, łagodny wiraż. Przyśpieszyć na wirażu. Samochód zarzucił na wirażu. 2. «zmiana kierunku biegu, ruchu samolotu, samochodu, statku itp … Słownik języka polskiego
zatoczyć — dk VIb, zatoczyćczę, zatoczyćczysz, zatoczyćtocz, zatoczyćczył, zatoczyćczony zataczać ndk I, zatoczyćam, zatoczyćasz, zatoczyćają, zatoczyćaj, zatoczyćał, zatoczyćany 1. częściej dk «tocząc przesunąć, umiejscowić gdzieś» Zatoczyć beczkę do… … Słownik języka polskiego
